Ergens in juni 2010 zat ik in wachtkamer van de prikpoli van het Ziekenhuis in Zoetermeer. Ik moest even bloed laten prikken. Tegenover mij zat een vrouw met haar dochter. De dochter hing lekker om moeder heen en verveelde zich stierlijk. Ik was onder de indruk van die twee. Het meisje had een groot oranje beessie op haar hoofd hoogst waarschijnlijk ivm het WK voetbal. Onder dat beessie zat een kaal koppie. Ze moet wel kanker hebben dacht ik. ‘Wat heftig voor haar en haar moeder’ . Ik had nog niet eerder een jong kind met kanker gezien en kon me ook niet voorstellen wat zoiets voor zo’n gezin allemaal betekende. In die tijd waren mijn man, mijn dochter en ik op zoek naar een koophuis. We hebben heel wat huizen en wijken bekeken in Zoetermeer. Toen ik kort na mijn ziekenhuis bezoek op een bankje zat achter het huis waarvan we hoopte deze te kunnen kopen, zag ik dat meisje voorbij fietsen met haar opa. Ik dacht nog ‘zo dat is toevallig dat ik haar nu weer zie’. De koop van het huis lukte en weer een aantal weken daarna deed ik de ramen en deuren open van ons nieuwe huis. Er was behoorlijk wat werk aan de winkel en toen ik me omdraaide beneden in de huiskamer stond ze ineens voor mijn neus. Dat meisje met dat kale koppie. Dit keer was ze samen met een iets jonger meisje, haar zusje. ‘Hoi ik ben Fleur en dit is mijn zusje, zijn jullie de nieuwe buren?’. Blijkbaar waren die meiden via een gat in de heg in de tuin naar binnen gekropen en kwamen is even kijken wie er waren neergestreken. ‘Nou dat is echt toevallig zeg’. Dit was onze eerste kennismaking met onze nieuwe buren want niet lang daarna kwamen paps en mams via de voordeur ook even kennismaken. Ik herkende mijn nieuwe buuf uit het ziekenhuis en nu zag ik dus ook haar man. We raakte algauw in gesprek en zo kwamen we ook op Fleur en haar ziekte, kanker inderdaad. Ze was op dat moment 10 en haar zusje was 8. Mijn buurman vertelde dat hij een blog bijhield rondom de ziekte van zijn dochter. Hij gaf me het blogadres en zo maakte ik kennis met de heftige wereld van kinderkanker. Zijn dochter was na een valpartij in 2009 op haar hand terecht gekomen. Er bleek een bult te zitten die maar niet wegging. Na uiteindelijk te zijn doorgestuurd naar het LUMC in Leiden en na uitgebreid onderzoek kregen zij in september 2009 te horen dat er een kwaadaardige tumor in haar hand zat met al uitzaaiingen naar de longen. Op dat moment toen ze voor mijn neus stond in mijn nieuwe huiskamer was ze al een jaar onderweg met chemokuren en vele operaties en er zat nog een grote aan te komen, de amputatie van haar rechterarm. Mijn hemel!! Wat een verhaal! Ondertussen waren wij dus gewoon druk met het opknappen van ons nieuwe huis en gingen zij door een hel. Fleur en haar zus zaten in die weken regelmatig bij ons op de betonnen vloer te spelen met hun nieuwe buurmeisje, onze oudste dochter. We bleken te zijn neergestreken in een rijtje met huizen waarvan de buren al een fijne band met elkaar hadden en wij werden daar gewoon in opgenomen. Toen we eenmaal verhuist waren stond voor Fleur haar operatie op het programma en wij leefde net als de andere buren ontzettend mee. We hebben het hele proces gevolgd en ik was diep onder de indruk van dit gezin die dit allemaal voor z’n kiezen hadden gekregen. Ze waren warm, open en lief en de deur stond altijd open. Letterlijk met een touwtje uit de brievenbus. Mijn buuf had veel steun aan buuf S. 2 huizen verderop. Intussen gaf mijn buurman alle openheid op zijn blog en zo leefde er ontzettend veel mensen mee. Mijn buurmeisje was een dapper meisje, ze voelde al vanaf het begin krachtig aan en ze stond altijd fier rechtop en was niet op haar bekkie gevallen. Haar zusje was gevoeliger en duidelijk onder de indruk van het heftige proces waar zij met haar zus en ouders in terecht gekomen was.

Op dat moment had ik al een tijd een slecht gevoel bij mijn eigen vader. Normaal kluste hij er in alle tevredenheid op los in een nieuw huis maar nu leek niks te lukken in ons nieuwe huis en was hij vaak doodmoe en kon behoorlijk schelden en tieren omdat hij aan zijn tax zat. Hij was al veel afgevallen door de suikerziekte die bij hem geconstateerd was. Dan maar niet teveel klussen. Hij had in het verleden al zoveel gedaan in de net nieuw gekochte huizen van zijn dochters. In November 2010 besloten mijn buren een groot verjaardagsfeest te organiseren voor hun 2 meiden. De familie was druk in de weer met een grote partytent op te zetten in de tuin. 13 November 2010 het grote feest voor de meiden en voor ons gelijk een kennismaking met al onze buren en vrienden en familie van onze directe buren. In diezelfde week is mijn vader opgenomen in het ziekenhuis en werd hij onderzocht. Die 13 november vroeg onze huisarts of wij rekening hielden met kanker bij mijn vader omdat er toch al het een en ander gevonden was wat er niet hoorde. Nog een beetje in shock waren mijn man, dochter en ik aanwezig op het grote feest van onze buurmeiden. Het was een fantastisch leuk georganiseerd feest en het begin van een fijne vriendschap met al onze buren. Fleur was op dat moment niet het enigste meisje met ondertussen alweer wat haar op haar koppie, er liep nog een lotgenootje rond die ze tijdens haar ziekte had leren kennen en ik was onder de indruk van alles. Hoe gaan deze mensen om met kanker? Ze proberen er oprecht tussen alle ellende door het allerbeste van te maken voor hun kinderen. En die meiden maakten gelukkig nog steeds heel veel lol.

Het was het begin van 2 processen die naast elkaar woonden. Op 24 November 2010 hoorde ik dat mijn vader kanker had, alvleesklier kanker en ben op zijn verzoek net als mijn buurman een blog begonnen rondom zijn ziekte om iedereen op de hoogte houden. Ik schreef over mijn vader en mijn buurman over zijn dochter. Avonden aan avonden zaten mijn buurman en ik soms tot diep in de nacht te praten over van alles. Hoop, vrees, het verleden, de toekomst, of er leven na de dood zou zijn maar ook praten we over onzin en werd en veel gelachen. Buuf S. was op dat moment zwanger van haar derde zoon. Fleur, haar moeder en zusje leefde ontzettend mee en keken uit naar de komst van deze kleine jongen. Mijn buuffen zijn trouwens allemaal gek op baby’s. Geef ze een baby en ze gaan er helemaal in op. Dat heb ik geweten afgelopen 3 jaar en mijn kleintjes hadden zich geen betere buuffen kunnen wensen. Maar op die manier liepen er volledig uiteen lopende verhalen bij ons in het rijtje. We leefde met elkaar mee in geluk en verdriet. Iets wat we op de dag van vandaag nog steeds doen. Ik moest in het begin best wel wennen aan de betrokkenheid bij elkaar. Ik ben echte eigenheimer net als mijn vader en ik beleef dingen heel intens en wil me daarom nog wel is afsluiten om van binnenin rustig te blijven. Maar deze manier van omgang was voor mij ook een manier om me wat meer open te leren stellen en betrokken te zijn en niet alleen in gedachte. We weten als buren ondertussen van elkaar hoe we hier allemaal op onze eigen manieren mee omgaan en dat respecteren we van elkaar. Dat zijn dingen die je van elkaar moet leren maar door deze heftige gebeurtenissen leer je dat heel snel. Dus zo had mijn buurman, ook omdat er bij ons vaak s’avonds laat nog licht brande, ons uitgekozen om zijn hart te luchtten en dat was goed. En het werkte 2 kanten op. Mijn buuf was er ook regelmatig bij maar vond vooral haar steun bij buuf S. overdag.

Op 20 December is mijn vader geopereerd en direct dezelfde dag hoorde de we dat het al volledig was uitgezaaid. Hij zou gaan overlijden maar wanneer, dat konden ze niet zeggen. Wat een klap. Ik weet nog dat mijn buurman met oud en nieuw tegen mij zei “El het gaat een zwaar jaar voor jou worden”. Ik had teveel wijn op. Van verdriet omdat ik wist dat mijn ouders op dat moment samen thuis in bed lagen het nieuws te verwerken. Blij dat hij niet hoefde te werken met oud en nieuw, maar hij hoefde nooit meer werken…. Met Fleur ging het ondanks de amputatie goed zover dat kan in dit proces. Ze was dapper net als haar ouders en jongere zus. Dit duurde helaas niet lang. Begin April 2011 ontdekte ze bij zichzelf opnieuw een bult in haar lies. We hebben deze dag als buren heel heftig ervaren. De buurmannen stonden al wat dagen te schoffelen in de gezamenlijke gemeentetuin en we hebben allemaal letterlijk staan slikken en huilen. Een bult, alweer, dat betekend niet veel goeds. Keihard heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees. En een aantal dagen en onderzoeken laten stond mijn buurvrouw samen met Fleur voor de tuindeur. Ze klopte aan en ik keek in twee compleet verslagen ogen “ik ga mijn meisje verliezen El”. Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Fleur werd het allemaal teveel want die nam een aanloop om vervolgens een koprol te maken op het klimrek. Kinderen, het zijn echt bijzondere wezens. Ik ben nog nooit zo sprakeloos geweest als op dat moment. Ik wist vaak al niet wat ik moest zeggen maar toen helemaal niet meer….

Vanaf dat moment heb ik mijn buren als ouders gezien die nog alles uit het leven probeerde te halen in de tijd die ze nog kregen met hun dochters. Ze vertrokken als snel na het heftige nieuws op vakantie naar Curaçao. Hier hebben ze herinneringen gemaakt. Thuis gekomen is een van hun slaapkamers omgetoverd tot Curaçao kamer met een prachtige muurschildering. Mijn buurman is timmerman en gaf zichzelf een zeer heftige opdracht. De kist maken voor zijn dochter. Dit deed hij in de schuur van zijn schoonouders. Mijn buurvrouw beschilderde deze. We waren onderdeel toen stichting ‘de Opkikker’ mijn buren en buurmeisjes meenamen voor een dag om nooit te vergeten. Aan het einde van de dag kwamen ze thuis met een langste hummer limousine en hebben we met al hun familie, vrienden en buren in hun tuin gegeten. Intussen ging mijn vader sterk achteruit. Hij wilde heel graag nog 1 keer zijn verjaardag vieren en dat hebben we gedaan bij mij in de tuin. Er werd een tent opgezet en toen we even niet thuis waren heeft de buurman deze versiert met K3 slingers. Het was een mooie verjaardag voor alle directe familie en vrienden. Mijn vader was op dat moment nog maar een schim van wie hij ooit was en dat was heel confronterend voor iedereen. Toch heeft mijn vader genoten van zijn 57ste verjaardag. Precies een maand later op 20 juni is hij overleden. Op dat moment probeerde mijn buren nog steeds alles uit het leven te halen voor hun Fleur. We keken vanaf een kleine afstand mee en intussen was ik aan het rouwen om mijn eigen vader. Fleur heeft na het stoppen van alle behandelingen nog een flinke opleving gehad. Ik denk dat dit tot ergens begin/midden juli heeft geduurd. Vanaf dat moment sloeg de kanker echt keihard toe. Ze vond bult na bult. Ontzettend agressief was de kanker aanwezig en ze ging harder en harder achteruit. Uiteindelijk zat mijn buurman op 9 augustus om 08:00 uur s’ochtends beneden bij ons op de bank. Ik hoorde hem vanuit de douche praten met mijn man en ik begreep niet waarom hij zo vroeg in de ochtend bij ons op de bank zat. Ik was het gewend van de avonden maar de ochtenden had ik nog niet eerder meegemaakt. Toen ik beneden kwam en hem aankeek vertelde hij me in alle rust en kalmte dat zijn Fleur die nacht was overleden. Ik had geen idee wat er die nacht aan de andere kant van de muur allemaal had afgespeeld.

De sfeer die in de buurt hing was overweldigend. Echt iedereen leefde ontzettend mee. Fleur haar school staat nog steeds midden in onze buurt en ook daar was de klap hard aangekomen. Intussen was het een komen en gaan van mensen en kinderen bij mijn buren. Iedereen die Fleur gekend had mocht persoonlijk afscheid komen nemen en ik keek toe vanachter mijn keukenraam. Ze lag prachtig opgebaard in haar mooie Curaçao kamer. Toen het even iets rustiger leek ben ook ik samen met mijn dochter die toen 4 was afscheid gaan nemen van ons buurmeisje. Mijn dochter kroop alsof het de gewoonste zaak van de wereld was op het voeteneinde van het bed waarin Fleur lag opgebaard en speelde met Fleur haar kralenketting. Een kralenketting is een ketting met allerlei gekleurde kralen. Voor iedere chemo, operatie, bloedtransfusie en andere behandelingen van die afgelopen 2 jaar kreeg ze een gekleurde kraal. En deze ketting is lang, heel lang.

Mijn buuf, mijn andere buurmeisje en ik zaten samen op de grond aan het voeteneinde en mijn buuf nam rustig en heel kalm de tijd om mijn dochter te vertellen wat er aan de hand was met Fleur. Daar in die prachtige kamer gaf ze mijn dochter een hele bijzondere ervaring mee rondom de dood. Een beeld dat ik nooit zal vergeten….

Mijn buren waren druk bezig met het overweldigende bezoek en het regelen van Fleur haar uitvaart en het leek wel of de energie door de muren heen kwam. Ik was echt overweldigd door alles wat ik voelde. Mijn vader was een kleine twee maanden ervoor overleden en ik bevond me nog steeds in 2 werelden. Dit had Fleur ook opgemerkt want dat meisje had een missie. Ze wilde haar ouders en zus laten weten dat ze er nog steeds was en om die boodschap over te brengen daar had ze mij voor uit gekozen. Duidelijk en zeer krachtig was ze aanwezig en niet alleen. Ik zag een ander jong meisje naast haar staan die ik herkende van het grote verjaardagsfeest in november 2010. Ik weet niet of ik dat ooit verteld heb aan mijn buren maar het feit dat ze zo sterk aanwezig was in mijn huiskamer was al een ervaring op zich. Ze vroeg of ik een brief wilde schrijven, het was eigenlijk geen vragen meer maar een verzoek. En ze bleef me aankijken tot ik instemde en ben gaan zitten om te gaan schrijven. De boodschap kwam vanzelf in mijn hoofd en ik heb de brief in een korte tijd geschreven. Ik weet echt niet meer wat er in die brief stond en dat kan ik ook echt niet meer naar boven halen. Het enige wat ik nog weet is dat haar beer, die ze altijd bij zich had in het ziekenhuis bij haar zusje en ouders moest blijven. Waarom ik dat nog weet is omdat mijn buuf had uitgesproken dat ze daarover twijfelde of haar beer bij haar in de kist mee moest gaan of niet. Ik kon haar daarin echt niet adviseren bang om een fout antwoord te geven. Maar Fleur vond dat haar ouders en zus de beer harder nodig hadden dan zijzelf.

En dan wat doe je dan? Die laatste stap van het geven van die brief was aan mij. Ik heb uren geijsbeerd door mijn huiskamer. Fleur had daar zo krachtig als ze was niet zo’n boodschap aan en dat liet ze me door middel van blikken ook wel zien. Zij had een missie en was daar heel duidelijk in zo jong als ze was. Mijn hemel wat een stap. Mijn buren een brief geven van hun net overleden dochter op het moment dat ze op hun aller kwetsbaars zijn. Als ze me niet geloven kon ik de relatie met mijn buren in 1 moment kapot maken. Ik wist me echt geen raad en totaal geen houding te geven. Ik twijfelde niet aan mezelf want duidelijker had mevrouwtje er echt niet kunnen zijn maar ja dat was mijn ervaring! Ik wist wel dat mijn buren absoluut open stonden voor ‘dat er meer is tussen hemel en aarde omdat de buuf aan de andere kant, buuf Y. hier al jaren mee bezig is. Ze heeft een mooie healing praktijk aan huis. Ze had in Fleur haar proces al vaker geprobeerd te helpen dmv voetzoolreflexmassages en ook zij heeft het een en ander aan boodschappen van de andere kant doorgekregen. Maar voor mij om daar zelf een bijdrage in te hebben dat wilde ik liever niet. Ik vond dat echt een enorme verantwoordelijkheid. Ik heb de brief niet direct aan mijn buren gegeven maar eerst aan buuf S. Zij kende mijn buren echt beter als ik en zij kon naar mijn idee beter inschatten hoe deze aan zou komen. Ik heb de keuze bij haar neergelegd terwijl Fleur er zelf van overtuigd was dat dit moest. Op dat moment sprak echt mijn eigen onzekerheid en zeker niet die van Fleur!!

Ik heb de brief uiteindelijk gegeven en deze is goed ontvangen door mijn buren. Er is later die week nog een tweede brief gekomen van Fleur maar ik bleef me er ontzettend ongemakkelijk bij voelen. Ik heb natuurlijk voor mezelf zoals in het blog hiervoor te lezen was al voor die tijd heel veel ervaren maar echt een boodschap opschrijven had ik nog niet eerder gedaan. Misschien toch niet zo toevallig dat wij daar zijn komen wonen en dat we allemaal naast elkaar wonen? Ik heb Fleur maar een jaar meegemaakt toen ze nog leefde en in dat jaar was ze natuurlijk ontzettend bezig met haar ziekte en kind zijn. Gesprekken met die nieuwe buurvrouw dat had ze helemaal niet zo’n behoefte aan, logisch. Ze kwam het liefst bij de andere buuf omdat ze zich daar prettig voelde en natuurlijk al kende voor haar ziekte. Haar jongere zus kwam hier wel wat vaker. Ik heb ook altijd meer het gevoel gehad dat ik er meer voor haar moest zijn zover ze dat toeliet dan voor haar grote zus. Ze was altijd welkom als ze daar behoefte aan had. Maar eigenlijk wilde ze gewoon het liefst bij haar eigen gezin zijn en nog steeds. Ze is ondertussen uitgegroeid tot een mooie en hele lieve meid. Ze heeft het heel zwaar gehad en je voelt aan haar dat ze haar zus nog steeds ontzettend mist, wat logisch is natuurlijk.

Fleur haar uitvaart was, druk, heel druk en heel mooi. Familie, vrienden, buren, kennissen en heel veel kinderen. Mijn buren hadden een mooie kerk uitgekozen voor haart uitvaart en deze zat naar mijn idee helemaal vol. Mijn man en ik zijn ergens in het midden gaan zitten. Ik was echt overweldigd door alles wat ik zag. Ik had vaker energieën gezien maar het leek nu dubbel zo druk en zeker helemaal voorin waar vooral Fleur haar directe familie en vrienden zaten. Je voelde het verdriet en daarom was het juist zo druk. Mensen die heel dichtbij hun gevoel staan gaan als vanzelf open staan en dat is o.a. voor de mensen die we al hebben verloren een moment om dichterbij te komen uit troost. Ik zie dan niet zozeer echt mensen gezichten maar figuren van energie en energiebollen, beter bekend bij mensen als orbs. De ruimte was echt gevuld met die energie. Dat is wel echt heel troostvol en bijzonder om te zien in een mystiek gebouw zoals een kerk kan zijn. Konden ze het maar zien…. Gelukkig kwam ik onderstaande foto tegen bij het maken van dit blog.

Ik heb na het geven van die brief het er niet vaak meer over gehad met ze. Ik bleef me er altijd ongemakkelijk onder voelen en kan door middel van praten niet echt duidelijk maken wat ik precies ervaar of doorkrijg. Toch voel ik wel degelijk haar aanwezigheid bij mijn buren. Dus schrijf ik het bij deze maar op. Ik kan niet uitleggen waarom Fleur zo jong is overleden, waarom moeten kinderen überhaupt zo jong hun ouders en in dit geval zus verlaten. Zeggen dat het een reden heeft doet zeer bij mijn buuf. Dan moet je wel met een hele duidelijke reden komen. Ik weet de reden ook niet en dat is ook niet wat ze me verteld. Het verdriet om het verlies van je kind draag je je hele leven mee en ik kan me niet voorstellen hoe dat voelt. Ik zie alleen dat ze allemaal ontzettend hun best doen om er ondanks het verlies er wat van te maken. Te leven, te genieten met hun meiden en de mensen om hun heen inclusief hun dierbare buurtjes. En Fleur ziet dat ook. Een van de eerste vakantie’s zonder Fleur kwam zij, haar urn met haar as erin, bij mij op de salon te staan. Op die manier wist ik zeker dat mijn dochter er uit nieuwsgierigheid niet aan zou zitten. Ik vond het best wel een verantwoordelijkheid om op haar urn te passen. Typisch mijn buurman die daarop reageerd ‘vergeet je haar niet af en toe een beetje water te geven?’. Waarop ik rollend met mijn ogen om moest lachen. Humor is iets wat ik tijdens hun proces gelukkig heel veel heb gezien.

Ze hebben goede dagen en mindere dagen maar zijn nog steeds allemaal bij elkaar. Je hoort juist vaak dat ouders uit elkaar gaan na het verlies van een kind maar zij niet. Ze zijn net als ieder stel maar meer een team dan ze misschien zelf doorhebben. Ook al zit je nooit op hetzelfde niveau van verwerken na een schokkende gebeurtenis want rouwen is echt een heel eenzaam proces, voor iedereen. Maar zij hebben vastgehouden aan elkaar door diepe dalen ook uit liefde voor hun oudste en middelste dochter en de liefde en het verlangen naar hun jongste dochter. Er was nog zoveel liefde. Niet om te vervangen maar juist om te geven en te ontvangen. En terwijl ik dit schrijf komt er om 22:45 uur een klein nachtvlindertje op mijn scherm zitten….zeg het maar…

In februari 2013 werd hun jongste dochter geboren. Een moment waar we als buren ontzettend naar uit hebben gekeken. Wat verdienen ze dit. Dit nieuwe wondertje. En ook hierin staat de deur weer open dmv een touwtje uit de deur. Ondanks het intense geluk om dit kleine meisje heeft het ook het verdriet om hun oudste dochter naar boven gebracht. Als Fleur niet was overleden hadden ze dit kleine meisje niet leren kennen en nu Fleur er niet meer is wilde ze nog zo graag een kindje erbij. Dat Fleur dit geweldig vond en ook onderdeel is van het leven van haar jongste zusje heeft ze zelf heel duidelijk laten merken. In het koude februari met deuren en ramen gesloten heeft ze toch een weg gevonden naar haar kleine zus, die daar op de slaapkamer van haar ouders lag te slapen.

Ondertussen is ze alweer 5. Dat kleine blonde ding die ontzettend veel op haar grote zus lijkt maar toch haar hele eigen karakter heeft. Ze is ‘getrouwd’ met dat buurjongetje waar Fleur zo naar uitkeek in 2011. Yep ze lijken net een echt stel, spelen vader en moedertje, maken de grootste lol en ruzie. Zijn elkaar soms even zat maar om elkaar toch altijd weer op te zoeken. Intussen is dat kleine blonde ding van mij erbij gekomen en is het soms ff knokken wie met wie wil spelen maar ze zijn allemaal gek op elkaar die buurt kindjes en ze groeien met elkaar op. Dat Fleur een rol speelt in haar jongste zus haar leven is duidelijk. Zo huppelde ze even geleden voor me uit toen ze had besloten om mee te gaan mijn honden uit te laten. Een kwebbelde tegen zichzelf over een vlindertje dat naast haar vloog ‘Kijk daar is Fleurtje’. ‘Hoi Fleur!’ om vervolgens weer verder te huppelen en 101 vragen op mij af te vuren. Kwebbelkont.

We zijn al 7 jaar verder dat mijn vader overleed en 7 jaar verder dat Fleur overleed. We hebben intussen nog een hoop meegemaakt en hebben elkaar bijgestaan in mooie tijden en mindere mooie tijden zoals ziekte, niet alleen bij mij maar ook bij mijn andere buurmannen. Ja we hebben ook echt wel is even genoeg van elkaar en hebben niet op alles raakvlakken maar we zoeken elkaar ook altijd weer op omdat waar we even de balen van hadden weer te vergeten omdat het zo onbelangrijk voelt na alles wat we hebben meegemaakt.

Fleur is vooral trots, op haar vader die zo ontzettend handig is en zijn eigen bedrijf is gestart met behulp van haar moeder. Ze zijn een team en ze maken er echt wat van met gezamenlijke ideeën, iedere verjaardag of buren barbecue. Het is mooi om te zien hoe mijn buuf haar jongste dochter de ruimte geeft om in alle plezier, onbevangenheid en vrijheid op te groeien ondanks alles wat ze heeft meegemaakt met haar oudste dochter. Ik vind haar een hele natuurlijke moeder, staat dichtbij zichzelf als het gaat om opvoeden en je ziet haar zelden worstelen met die opvoeding. Iets wat natuurlijk gewoon normaal als je dat wel doet zoals ik maar ze is krachtig, daarin lijkt Fleur op haar. Fleur had de kracht van haar moeder en de humor en streken van haar vader. Als je als kind door zo’n zwaar proces gaat dan moet het wel enorme steun geven als je een moeder hebt die je in alle rust, kalmte en zelfvertrouwen door de behandelingen sleept. Ik denk niet dat mijn buuf dit van zichzelf gezien heeft en dat ze zich van binnen echt niet altijd zo gevoeld heeft in die achtbaan van emoties. En ze zou altijd zeggen ‘ja maar dat zou jij ook doen als het jou zou overkomen’. Ja misschien wel, maar het verschil is dat het jou is overkomen en mij niet. Ze zeggen wel dat kinderen hun ouders uitkiezen en in het geval van Fleur snap ik haar keuze. Dat maakt het niet minder pijnlijk of verdietig. Ze heeft haar moeder laten zien waar haar kracht ligt.

Toch wil Fleur soms even wat duidelijker van zich laten horen omdat ze weet dat haar moeder dat nodig heeft. Zo won mijn buuf in februari een armbandje met daarin de naam Fleur via een Facebook actie. Het bedrijf telt bijna 25.000 volgers. Nee ze wilde niet allemaal een armbandje met naam Fleur maar er hadden veel mensen gereageerd voor andere mensen. Ik ben normaal helemaal niet zo dat ik daar op reageer maar deze keer moest ik door een sterk gevoel en na een aanzet van een vriendin en mijn andere buuf het verhaal van Fleur en haar moeder delen om het armbandje die kant op te laten sturen waar het nodig was. En daarin zie je juist hoe krachtig het verhaal van hun samen is en dat het ook daarom daadwerkelijk mijn buuf haar kant op is gegaan. Het enige wat ik moest doen is het vertellen.

Na het overlijden van mijn vader heb ik 1 ding echt geleerd. Spreek het uit wat je in elkaar waardeerd, bemoedig elkaar. De meeste verhalen van waardering heb ik pas gehoord aan het einde van zijn leven en wat was het fijn geweest dat daar niet eerst zijn ziekte voor nodig was dat mensen zich hierover durfde uit te spreken, voor hem. We zijn niet perfect en nee hij was niet altijd makkelijk maar hij heeft ook zo veel goede en mooie dingen gedaan vanuit zijn hart en als je dit ziet benoem het, durf het uit te spreken niet pas aan het einde van iemands leven. Doe maar is niet normaal omdat normaal al gek genoeg zou zijn. Wees dan maar stapelgek. Het geeft kracht.

Fleur haar middelste zus heeft enorme stappen gemaakt en dat juicht ze echt toe. Ze is dit jaar geslaagd voor haar schooldiploma en gaat mede door alles wat ze met haar grote zus heeft meegemaakt thuis maar ook in het ziekenhuis een mooie maar pittige opleiding volgen. Fleur heeft een duidelijke boodschap voor haar lieve zus.

‘Leef, geniet, laat je zien en laat je licht schijnen op wat voor manier dan ook’