Het is alweer even geleden dat ik geschreven heb over mijn moeder. Om even terug in de tijd te gaan is op dinsdag 31 juli het knobbeltje dat kanker heet verwijderd uit de linkerborst van mijn moeder. De dag ervoor hadden ze in het Westeinde ziekenhuis een soort van ijzerdraadje geplaatst naar de tumor toe zodat deze de volgende dag makkelijk te vinden zou zijn. Dat plaatsen van dat draadje viel erg tegen en was ook een duidelijke confrontatie met de kanker. Mijn moeder is een positief en heel warm mens maar ook een mens dat zichzelf hard aanpakt. Dat aanpakken van zichzelf heeft ze de weken naar de operatie toe constant gedaan. Soms ging het makkelijk en soms had ze het zwaar. Dit deed mijn vader ook toen hij ziek was. Degene die de ziekte draagt is gek genoeg het sterkst. Gelukkig voelde mijn moeder zich totaal niet ziek omdat het zover ons verteld was puur alleen om dat knobbeltje ging. Wat ons in eerste instantie was verteld was dat het een milde vorm was dus niet echt bedreigend. Later bleek uit het gesprek met de chirurg dat het juist te maken had met er op tijd bij zijn. Als er niets aan gedaan zou worden zou het wel degelijk agressiever worden. Al de informatie is mijn moeder heel mondjesmaat gegeven. Stapje voor stapje steeds een beetje meer kanker. Ze was gespannen voor de operatie. De narcose en je overgeven aan de zorg van de chirurg en zijn team. Mijn zus is vanaf het begin bij haar geweest, dat heeft ze bij iedere operatie gedaan die mijn moeder in haar leven heeft moeten ondergaan. Mijn zus is rustig en kalm en vooral erg nuchter. Zij is hiervoor de beste persoon en zij heeft ons de gehele tijd van alles op de hoogte gehouden via de app. Ik trok de spanning ontzettend slecht.

Ik heb de weken ervoor veel van me afgeschreven via dit blog maar bloggen over mijn moeder kon ik eigenlijk niet. Ik voelde me niet emotioneel maar vooral ontzettend moe. Zij is die middag rond 14:30 uur geopereerd en ik heb in die zelfde tijd met haar meegeslapen thuis. Vlak voor ik een app kreeg van mijn zus dat alles goed verlopen was, werd ik wakker. Het is achter de rug! Ze is vrij snel goed opgeknapt na de operatie maar moest natuurlijk nog wachten op de uitslag. Omdat ons verteld was dat het een milde vorm was en dat de kans klein was dat er nog agressievere cellen gevonden zouden worden ging ik er eigenlijk vanuit dat we het na deze operatie ook gelijk konden afsluiten.

Op 8 augustus had mijn moeder, samen met haar vriend Kees een gesprek bij de chirurg. Kort samengevat de operatie was goed verlopen, het zag er goed uit maar ze moest toch bestraald worden. Preventief begrepen we eruit. Op 9 augustus had ze een gesprek met de radioloog en tijdens dit gesprek werd er nog een beetje meer duidelijk. Het was toch erger dan ze hadden verwacht. Het was misschien toch beter geweest om ook de klieren uit haar oksel te verwijderen maar dit betekend opnieuw een operatie en daarvan zijn de risico’s groter dan kiezen voor bestralen inclusief het gebied in de oksel, vandaar dat er voor deze optie werd gekozen. Ze zou een week later een ct scan krijgen en tegelijkertijd zou ze leren om haar adem 30 seconden in te houden tijdens de bestraling zodat de borstspier omhoog zou komen en hier het hart zoveel mogelijk mee gespaard gaat worden.

Op 15 augustus had ze een gesprek met de oncologisch verpleegkundige en deze was het duidelijkst van allemaal. Het knobbeltje was grotendeels mild en te vergelijken met een voorstadium van kanker. Maar in het knobbeltje hadden ze dus wel degelijk 4 mm agressieve kanker gevonden. Het heeft er dus alles mee te maken dat mijn moeder er op tijd bij is geweest. De bestraling zou hoe dan ook hebben plaatsgevonden en dat gaat morgen gebeuren. 15 dagen lang word ze behalve in het weekend bestraald. Ze is er afgelopen weken goed op voorbereid en is over het algemeen rustig. De angst zit hem vooral in het onbekende en niet weten hoe ze erop gaat reageren. Dat mijn moeder zichzelf aanpakt en doorgaat blijkt wel uit afgelopen weken. Ze heeft haar klanten in haar praktijk aan huis in Scheveningen gewoon geholpen en heeft mij geholpen met de opvang van mijn kinderen als ik aan de slag ging in het revalidatiecentrum. Vandaag is ze zelfs met mij meegegaan naar de bedrijfsarts omdat ik zelf nog steeds in de ziektewet zit van mijn werk in de thuishulp vanwege mijn beroerte. Ik durf al jaren niet meer op de snelweg te rijden en sinds de beroerte is dat er niet beter op geworden en daarom ging ze met mij mee, tot steun. De bedrijfsarts, een andere dan die ik normaal heb had mijn moeder rustig zien zitten en was diep onder de indruk. ‘Dus zelfs in haar eigen proces staat ze jou bij?’ Soms besef ik zelf niet in wat voor situatie we eigenlijk zitten. Dat het van binnen veel met mij doet bleek uit de reactie die ik eerder had gekregen op het nieuws dat er wel degelijk agressieve kanker was gevonden in het knobbeltje. Op het moment dat ik het las kreeg ik zelf in de tuin weer een pittige draai duizeling. Een draai duizeling waarmee mijn beroerte een jaar geleden mee begon maar waar ik niet meer uitkwam. Deze overviel me in de tuin en ik moest mezelf vastpakken aan de deurpost om niet mijn evenwicht te verliezen en om te vallen. Even sloeg de paniek toe omdat ik op dat moment alleen thuis was met mijn twee kleintjes. Het eerste wat ik dacht was ‘Hoe vraag ik om hulp als ik niet meer op kan staan?’. Het was ontzettend confronterend maar gelukkig duurde het even. Ik heb de dagen erna weer barstende hoofdpijn gehad. Voor het revalidatiecentrum was het duidelijk dat mijn hoofd echt gevoelig is voor stress en dat ik dat koste wat het kost moet zien te voorkomen maar dat lukte niet in dit geval.

Na het gesprek met de bedrijfsarts, die mij voorlopig nog de tijd wil geven, liep hij mee naar mijn moeder en wenste haar sterkte. Dit was een zeer bemoedigend gebaar.

In de auto deed dat gebaar mij wel beseffen hoe bizar het laatste jaar is geweest en nog steeds is. Toen ik vanaf de auto terug liep naar huis samen met mijn moeder besefte ik wel ineens dat daar een moeder en een dochter liepen, de een in het proces van kanker en de ander in de nasleep van een beroerte. Wij relativeren altijd alles weg want het kan altijd erger. Mijn moeder gaat bestraald worden en daarna is het weer goed. Voor mijn vader was het in 1 klap voorbij en mijn buurmeisje heeft bestraling op bestraling, chemo op chemo gehad op een leeftijd van 9, 10, 11 jaar. Dus hiermee mogen van geluk spreken toch? Tuurlijk. Maar het is geen griepje waar ze een paracetamol voor gaat krijgen. Ze moet het toch ondergaan en dat is niet niks.

En toch zitten we vervolgens aan tafel en maken weer plannen voor de toekomst en is het vooral mijn moeder weer die bemoedigend is. Ik was blij dat de bedrijfsarts alles doorzag en resoluut besloot dat ik voor alles meer tijd nodig heb. Dat geeft rust, rust om toch dit blog te schrijven en daarmee weer een stukje te verwerken.

Spannende aankomende 2 weken voor mijn moeder. Spannende afgelopen weken sinds 2 juli. Zo was ze op vakantie met mijn zus en de maandag na thuiskomst word je leven in een moment zomaar even op zijn kop gezet. Razendsnel ga je over in het overlevingsmechanisme en onderga je alles wat je moet ondergaan. Zonder klagen of negativiteit met alleen soms puur verdriet en angst. Ze had wat mij betreft al genoeg meegemaakt in haar leven. Wat een klappen heeft ze gehad maar wat heeft ze zich krachtig staande weten te houden. Het verwerken van de klap komt waarschijnlijk wel maar eerst terug naar de staat van gezond zijn want dat hebben ze gezegd, de doktoren. Het heeft boven ons hoofd gehangen, de hele mooie zomer. Normaal genieten we wat meer van het leven maar nu was het even teveel. We hopen alleen maar dat we ons straks kunnen bezig houden met de toekomst omdat we beide toch ook weer zijn gegroeid, veranderd en elkaar in sommige dingen weer nog meer hebben gevonden. Ze is mijn engel, mijn steun en toeverlaat en een enorme inspiratiebron.