En nu hoor ik erbij, bij de club van 40 en ik ben er dankbaar voor. Klinkt een beetje dramatisch maar zo voelt het wel. Mijn lijf werkt niet altijd mee en het wordt er helaas niet beter op. De rest schade na het herseninfarct, de achteruitgang van mijn gehoor door de otosclerose en de diagnose weke delen reuma in 2020 geven me soms het gevoel dat ik ouder ben dan net 40. Ik vond de eerste 4 jaar van alle 3 mijn kinderen pittig en zeker bij de laatste na bovenstaande diagnoses. Niet omdat mijn kinderen anders zijn dan andere maar omdat ik toch wel leef met lichamelijke beperkingen die het meest invloed hebben op de belastbaarheid. Prikkelgevoelig, stressgevoelig en wisselende stemmingen. Ik houd mijn wereld bewust heel klein. Mijn gezin, (schoon)familie en mijn vaste club vriendinnen, die zijn alles voor me. Daarnaast krijg ik gelukkig veel energie van mijn vaste klantenkring in mijn salon, in de thuishulp en op de woongroepen waar ik mensen met verstandelijke beperkingen pedicuur.

Die kleine wereld is voor mij nodig om zo normaal mogelijk te kunnen functioneren. Alles waarvan ik het gevoel heb of ervaar dat het mij negatief prikkelt daar sluit ik me voor af en laat ik niet meer toe. Alles om er voor te zorgen dat ik mijn leven kan handelen. Ik vergeet ontzettend veel, heb op sommige momenten black-outs waar ik het soms warm van krijg. ‘Ik word toch niet nu al dement’ schiet het soms door me heen. Ik heb ook geen zin meer om het altijd te moeten uitleggen. Het is wat het is en de mensen waar ik van houd begrijpen het en dat is het aller belangrijkst. Door het infarct lijkt het ook of ik een groot gedeelte van mijn gevoel ben kwijtgeraakt. Ik vind dat heel moeilijk, de enige emotie die er af en toe doorheen lijkt te dreunen is boosheid. Als ik echt boos ben heeft dat weer een weerslag op mijn hoofd en heb ik tijd nodig om te bij te komen dus dat probeer ik dan weer te voorkomen.

In 2020 kreeg ik van de reumatoloog de diagnose weke delen reuma, ofwel fybromyalgie. Het is een diagnose die niet door iedere arts echt erkend wordt. Het komt erop neer dat mijn hersenen verkeerde prikkels afgeven en ik dus periodes heb van lichamelijk pijn. Of die pijn er dus ook daadwerkelijk is of dat het komt door die verstoorde prikkelgeleiding dat houdt de medische wereld tot op de dag van vandaag bezig. Ik kan alleen voor mezelf spreken en uitleggen wat ik ervaar. Constant pijn voelen vreet energie en zorgt voor een vicieuze negatieve cirkel wat weer invloed op je stemming heeft en er voor zorgt dat er dagen zijn dat ik beweeg als iemand van 80. Afgelopen weken werkt mijn rechterarm weer niet mee en heb ik het gevoel alsof de bloedtoevoer naar deze arm wordt afgekneld.
Tot nu toe een depressief verhaal en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik me tot eind 2020 ook wel een beetje zo gevoeld heb. Ik wilde maar 1 ding en dat is zo lang mogelijk bij mijn kinderen zijn en dat wil ik uiteraard nog steeds. Ik was en ben soms nog steeds erg gefrustreerd door die lichamelijke beperkingen waarvan ik me wel absoluut realiseer dat het altijd erger kan.

Toen werd ik op 6 januari 2021 39 jaar en kreeg ik het mooiste cadeau wat ik ooit gekregen heb. Van mijn man en (schoon)familie kreeg ik mijn eerste camera. Mijn medicijn tegen vele kwalen. Echt het begin van een nieuwe fase in mijn leven. Ik wilde hem al heel lang maar zoals in vele gezinnen, de kinderen gaan altijd voor dus heb ik het een hele lange tijd voor me uit geschoven tot mijn verjaardag dus. Het begin van avontuur en vele uren studie. Net als iedere fotograaf ben ik op zoek naar dat ‘perfecte plaatje’. Dat klinkt zo cliché haha maar toch is het zo. En nu ga ik proberen uit te leggen wat dat voor mij betekend en dat gaat heel ver terug.

Als jong meisje was ik ontzettend bang voor de dood. Vele slapeloze nachten die leiden tot het slapen op een matras naast mijn ouders bed tot het permanent slapen bij mijn oudste zus op haar kamer. Geboren als een hoog gevoelig meisje, die ontzettend gevoelig was voor detail en energie en al heel jong een grote liefde had voor dieren. Want die maakte me rustig en ik vond de verbinding met deze wezens altijd ontzettend troostvol. Daarnaast was mijn eigen moeder altijd bezig met haar spirituele reis. Reïncarnatie en de zin van het leven. Ik heb er volgens mij in mijn eerdere blogs al wel eens wat over geschreven. Als je bang bent voor de dood, hoe jong je ook bent dan wil je antwoorden die die angst weghalen en die antwoorden en troost vond ik bij mijn moeder. Zij, mijn oma en hun spirituele leesclub vriendinnen lieten mij kennis maken met een spirituele wereld zoals ik het maar even noem. Al op jonge leeftijd las ik boeken en leerde ik mediteren. Tijdens die meditaties ontdekte ik een hele nieuwe wereld en dit klinkt waarschijnlijk zweverig en onrealistisch maar ik kreeg letterlijk beelden in mijn hoofd van landschappen. De allermooiste landschappen die je je niet kunt voorstellen. Door de opkomst van internet waar je toen nog op moest inbellen, heb ik vele uren gezocht naar die plaatjes die ik kreeg te zien in mijn hoofd. Ik heb ze alleen nooit gevonden. Ik heb als sinds jongs af aan een enorme liefde voor watervallen, het tropische regenwoud en heel veel ander soorten natuur en dieren. Ik was ranger voor het wereld natuurfonds, maakte werkstukken over bomen en dieren op de basisschool en wilde eigenlijk naar de land en tuinbouwschool maar toen ik hoorde dat ik daar een kip moest slachten heb ik op het VBO gekozen voor uiterlijke verzorging haha. Iets heel anders maar mijn grote liefde is de natuur. Om die reden ook de keuze voor onze wolfhonden. Deze zijn mystiek en staan het dichtst bij de natuur. Deze liefde deel ik met mijn man die deze verbinding net zo voelt, alleen is hij verder heel down to earth.

Dat perfecte plaatje is voor mijn dat stukje ‘hemel op aarde’. Dat plaatje wat me doet verwonderen, wat me laat voelen, wat me onderdeel laat voelen van een veel groter geheel en me verbind met dat grotere geheel. Het geeft me het gevoel dat ik leef op een hoger niveau. Ik verdwijn in mijn eigen bubbel die mij en dus ook mijn lijf enorm tot rust brengt. Het geeft me zelfvertrouwen en maakt me gelukkiger. Die camera helpt me bij die zoektocht en helpt mij om mijn wereld aan de buitenwereld te laten zien. En dat hoeft niet alleen door middel van een landschap maar door alles wat bij mij emotie oproept.
Ik heb vele spirituele boeken gelezen, ook over bijna doodervaringen. Mensen die door een ongeval of hartaanval even dood zijn geweest maar toch weer zijn terug gekomen. Sommige vertelde over de muziek die ze hoorde of over de mooiste kleuren die zij zagen. Het is heel bijzonder om deze te verhalen te lezen, troostvol. Een wereld die ons voorstellingsvermogen te boven gaat. Iedereen die mij echt kent weet dat ik geloof in een leven na de dood, dat er meer is tussen hemel en aarde, dat toeval niet bestaat, in synchroniciteit, dat we aantrekken wat we uitzenden.
En toen kreeg ik een herseninfarct, werd ik doof, kreeg ik reuma en kwam de coronacrisis en werd ik in mijn ogen de slechtste versie van mezelf.

Ik ben dankbaar voor die camera want voor mij is het de weg terug naar mezelf en misschien uiteindelijk wel de beste versie van mezelf. Ik voel een drive en een ambitie die ik niet ken. Dit heb ik nog nooit gevoeld. Ik wil leren, studeren, zoeken, mijn angsten overwinnen om mijn wereld te laten zien en voelen zoals ik hem zie en voel.
Door middel van een foto? Ik fotografeer niet alleen maar schilder ook met de computer en daar houdt zeker niet iedereen van. Dat is heel persoonlijk. Sommige foto’s laat ik zoals ze zijn en andere bewerk ik met een bepaald gevoel. Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn omdat ik nog heel veel moet leren, op technisch gebied maar ook hoe ik mijn creativiteit kan toepassen. Maar wat ik wel weet is dat ik daar kom waar ik wil zijn als ik genoeg tijd krijg. Ja dat is gek he, hoezo tijd je bent net 40. Ja maar mijn lijf heeft al wat meegemaakt en soms voelt het alsof ik een tikkend tijdbommetje ben, misschien door de angst door wat er allemaal is gebeurd maar ook omdat ik verdrietig wordt van soms 3 keer in de week hoofdpijn of dat ik schrik hoe moeilijk ik ineens kan lopen. Met dat stukje moet ik op mijn manier aan de slag. Niet alleen voor mijn kinderen en man, maar juist voor mezelf omdat ik graag de beste versie van mezelf wil leren kennen en wil laten zien.

Ik ben het belang gaan zien van het hebben van een passie, een manier van uitten van creativiteit. Dit kan op zoveel manieren en ik denk dat iedereen wel een vorm van creativiteit in zich heeft. Het kan echt een verschil maken in je leven, je meer zelfvertrouwen geven, je gelukkiger maken en zelfs werken als medicijn. En als je met de stroom van het leven mee beweegt (zoals mijn moeder altijd zegt) dan komen er ook dingen op je pad die je verder helpen. Ik ben pas een jaar aan het fotograferen maar heb al zoveel mooie ‘publicaties’ en complimenten gehad. Weliswaar op social media maar toch! Ik ben nog nooit over iets zo zelfverzekerd geweest als over fotografie en dat maakt me ook weer behoorlijk bijdehand en zo ken ik mezelf ook niet. Ja 40 jaar en een hele nieuwe weg ingeslagen. Ik kijk uit naar hopelijk nog 40 jaar.