Op maandag 2 juli werd mijn moeder gebeld door haar huisarts. Ze had 2 weken ervoor foto’s laten maken in de bus van het bevolkingsonderzoek. De huisarts vertelde haar dat ze iets hadden gezien op de foto’s maar dat de foto’s te onduidelijk waren om het goed te zien. Mijn moeder schrok van zijn telefoontje omdat ze de foto’s eigenlijk alweer vergeten was. Iets wat ze normaal niet deed omdat ze in 2003 al eerder is geopereerd aan een tumor in haar borst. Pas na de operatie bleek het wonderbaarlijk genoeg toch goedaardig te zijn. Ze was de week voor de huisarts belde met mijn oudste zus een week op vakantie geweest naar de Engelse Riviera en zat eigenlijk nog met haar hoofd bij deze fijne vakantie. BAM gelijk weer met beide pootjes terug op de grond. Oké foto’s onduidelijk dus de volgende dag naar het Antoniushove voor nieuwe foto’s. Niks meer en niks minder dachten wij. Ze mocht zich dinsdag 3 juli om 08:00 uur melden daarna zou ze zoals ze elke dinsdag deed naar mij toe komen. Die ochtend toen ik bezig was met de meiden klaar te maken voor school en ik even op de bank zat om mijn dochter te verschonen vloog er een nachtvlinder om me heen. Hij bleef om me heen vliegen tot mijn man hem pakte en buiten vrij liet. Het was opvallend dat die zo om mij heen cirkelde en ik wist dat ik me toch ergens op moest voorbereiden. Mijn zussen en ik kregen om 09:30 uur een appje dat ze toch ook een echo, punctie en biopt hadden genomen en dat ze atypische (abnormale) cellen hadden gevonden. Ze zou donderdag 5 juli om 14:30 uur de uitslag krijgen. “GODVER DE GODVER DE GODVER‘ schreeuwde ik door de huiskamer. Op dat moment lag mijn zoontje op bed en verder was er niemand thuis dus dat deed ik gewoon. ‘Toch niet weer’ dacht ik. Mijn vader is op 20 juni 2011 overleden aan alvleesklierkanker. Mijn moeder kwam een uur later heel rustig binnen. Positief en vol goede moed. Ze was geraakt door de begeleiding en betrokkenheid van de mammapoli. Aangedaan maar toch weer die kracht die ik eerder had gezien. Ik herkende het meteen maar wist daarom ook genoeg. Al vanaf het moment dat ze me appte over de huisarts die had gebeld over de foto’s kreeg ik signalen en een gevoel dat ik me ergens op voor moest bereiden. Ik luisterde naar haar ervaring in het ziekenhuis en haar gedachte terug naar 2003 en dat ze er toch hoe dan ook in ieder geval nog 15 jaar bij had gekregen. Dat is de onzekerheid. 2 dagen wachten op de uitslag. Heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees. We hadden het eerder meegemaakt dus ook dat gevoel was bekend en slopend. Kanker. Voor ons een bedreiging want onze ervaring is mijn vader die 20 december 2010 te horen kreeg na zijn operatie dat het toch volledig uitgezaaid was en dus tevens was uitbehandeld. Precies een half jaar later overleed hij thuis in het bijzijn van mijn moeder en zus.

Anderhalve maand geleden kreeg ook mijn man het nieuws te horen dat zijn moeder, mijn lieve schoonmoeder, Ziek is. Mijn schoonmoeder vind het ongemakkelijk dat haar privacy op een plek zoals social media in dit geval rondzweeft en dat respecteer ik en daarom zal ik daar verder niet over uitweiden.
Ze is naast mijn moeder mijn grootste steun en toeverlaat geweest en dat is ze nog steeds in een voor mij heel heftig jaar waar ik later op terug kom. Het is nu tijd voor haar om alleen aan zichzelf en mijn schoonvader te denken in dit proces.

En nu mijn moeder, donderdag 5 juli om iets over 14:30 werden mijn moeder en ik binnen geroepen door de verpleegkundige. Met een bonkend hart. Weten dat het niet helemaal goed was. Hoe we dat wisten? Zoiets weet je, althans wij, want zo liepen mijn moeder en ik het ziekenhuis binnen. Naar elkaar uitsprekend wat we voelde. Er is iets niet goed. Duidelijk viel de verpleegkundige met de deur in huis. ‘we hebben toch verkeerde cellen gevonden maar het is een milde vorm’. Mijn moeder en ik bleven rustig naar haar luisteren. ‘intracystich mamacarcinoom‘ zoals ze dat noemen. Het is geen kwestie van er op tijd bij zijn maar de agressiviteit van de cellen en deze zijn mild. Geen vermoedens op uitzaaiingen maar hij moet er wel uit en ook de lymfeklier die er aan vast zit als ze deze kunnen vinden. Een tumor van 1.4 cm aan de zijkant van haar linkerborst. De prognose is goed maar ze onderzoeken hem natuurlijk wel helemaal zodra hij eruit is. De kans dat ze kwadere cellen vinden is klein maar altijd aanwezig. Binnen nu en drie weken word ze geopereerd. Ondanks de goede prognose spannend. Ik heb al een paar keer gezien hoe heftig ze reageert op de narcose. We kregen bemoedigende en duidelijke uitleg. En toen stonden we weer buiten. Onwerkelijk. Het is positief toch? Maar toch ook kanker. Ik belde mijn zus en het deed mij herinneren toen mijn moeder mij belde nadat mijn vader was onderzocht in het Westeinde. ‘El het is kanker, ze hebben een tumor gevonden bij zijn alvleesklier’. Ik zal nooit vergeten hoe rustig ze me dit vertelde. Je gaat ervan uit dat als je er ooit mee te maken krijgt je gelijk vanaf moment 1 in blinde paniek bent maar dat was toen niet zo. Ze was zo rustig en nu ik zelf zo’n gesprek heb meegemaakt snap ik dat. Duidelijk, zakelijk. Ze benoemen wat ze zien. Niks meer en niks minder en zonder drama. De stappen werden bij mijn vader steeds een stukje ernstiger na steeds meer onderzoek en een operatie. Het komt allemaal bovendrijven. Dus net zoals mijn moeder dat toen bij mij deed zo deed ik dat dit keer bij mijn zus. ‘Kanker maar mild Mar‘. Ook mijn kleine zus onderging het nieuws rustig. ‘Oke El’. Ik belde mijn man en hij was de eerste die zei ‘oke heftig’.

Ik merkte aan mezelf dat ik de afgelopen dagen vooral in de war was. Mijn hoofd liep over en ik kreeg geen helderheid voor mezelf. Nadat ik thuis kwam nam het drukke gezinsleven direct weer beslag van me. Mijn kleine kinderen leven in het hier en nu en hebben totaal geen besef van mijn rugzak. Gelukkig maar maar ik heb tijd nodig om na te denken Te verwerken en die tijd krijg ik amper. Met die twee kleintjes zit ik in de drukste periode van mijn leven. Dat ik worstel met mijn beroerte van vorige jaar en nu mijn 2 mama’s met kanker daar is geen ruimte voor. Je stopt het eigenlijk direct weg want het leven gaat gelijk door. Om me heen hoor ik “het houdt niet op he‘. Maar zelf blok ik het onbewust toch gelijk. S’nachts trilt mijn hart leterlijk, elke ochtend word ik wakker met knallende hoofdpijn en slik ik mijn bloedverdunner en een pijnstiller. Overdag loop ik tegen muren op. Het stormt in mijn hoofd en ik MOET een uitlaat klep hebben want ik word letterlijk gek. Ondanks de prognoses is dit de moeilijkste periode in mijn leven. Mijn 2 mama’s die het afgelopen jaar mijn aller grootste steun en toeverlaat zijn geweest zijn nu zelf ziek en dat verdient alle aandacht. Ze zijn heel sterk en wijs zoals ze altijd zijn. Ze hebben de kracht nodig om door hun proces te gaan. Ik wil ze niet meer belasten met mijn worsteling hoewel ze daar zelf anders over denken maar ik neem toch afstand. Ik mag hun energie niet naar beneden trekken. Ik zoek een uitweg om positief en rustig te blijven. Voor het eerst in mijn leven zeg ik dat het teveel is want het is chaos in mijn hoofd. Ik heb een fantastisch team van therapeuten om me heen in het revalidatiecentrum waar ik 2 tot 3 uur per week ben maar de behandeling word toch aangepast. De psyche heeft prioriteit nu. Ik ben 8 jaar geleden begonnen met bloggen rondom de ziekte van mijn vader. Mijn buurman deed dit voor zijn zieke dochter van 11 die helaas 2 maanden na mijn vader is overleden. En zo ben ik weer begonnen ondanks de betere prognoses maar met een minder stabiel hoofd door de beroerte. Ik heb tot vannacht 0:30 uur geschreven en vanmorgen werd ik sinds tijden zonden hoofdpijn en kalmer wakker. Het helpt…schrijven. Ik stel me weer kwetsbaar op en geef een eerlijk beeld van wat er in mijn hoofd speelt maar het maakt me niet meer uit. Het helpt.